Bez czarny– gatunek krzewu z rodziny przewiertniowatych (Caprifoliaceae).  Rośnie dziko w zaroślach, parkach i przy rumowiskach.

Czy wiecie, że: tę jedną z najstarszych roślin zielarskich uważano za opiekuna domowego ogniska,. Wierzono, że Bez Czarny oddala uderzenia piorunów, a sadzony przy zamkach miał chronić konie przed chorobami. Napary z bzu stosowano do rozjaśniania cery i usuwania piegów.

Nazwa, nazwa ludowa, zwyczajowa: bez lekarski, bez apteczny, dziki bez, bez czarny,  bez biały, bez pospolity, holunder, bzowina, hyćka, hyczka,  bez psi, gołębia pokrzywa

Angielska: Elder  Francuska: Surean noir;  Niemiecka: Gemeiner Holunder, Rosyjska: Buzina cziornaja

Surowiec zielarski: kwiat bzu (Flos sambuci) i dojrzałe owoce (Fructus sambuci), rzadko liście i kora.

Skład chemiczny:  Kwiaty bzu zawierają olejki eteryczne, śluzy, związki wapnia, potasu, sodu, glinu i żelaza, glikozydy cyjanogenne, saponiny triterpenowe, flawonoidy (rutyna, kwercetyna, estragalina), garbniki. Owoce zawierają witaminy C i  B1, B2, olejki eteryczne, garbniki, glikozydy antocyjanowe, pektyny, kwasy organiczne

Zastosowanie: Kwiaty działają moczopędnie, napotnie, przeciwgorączkowo, wzmacniająco na naczynia krwionośne (zmniejsza kruchość naczyń włosowatych). Zewnętrznie ma zastosowanie do przemywań w stanach zapalnych oczu i gardła. Owoce działają łagodnie przeczyszczająco, moczopędnie, napotnie, przeciwbólowo, odtruwająco i ułatwiają usuwanie z organizmu szkodliwych metabolitów. Wspomagająco jako środek przeciwbólowy w rwie kulszowej, zapaleniu nerwu trójdzielnego, niektórych nerwobólach i migrenach. W medycynie ludowej stosowany jako środek przeciw przeziębieniom, np. w postaci soku z owoców.